Zagrożenie wybuchem pyłowym jest uwzględnione w Dyrektywach ATEX i normach zharmonizowanych, jest tam ono jednak potraktowane nieco marginalnie. Tekst zawiera w pierwszej części szczegółową analizę różnic między wybuchowością gazów/par i pyłów; w części drugiej przedstawia metodologię oceny ryzyka wybuchu pyłowego w oparciu o metodologię normy PN-EN 15233 i zasadę ALARP. W artykule przedstawiono metodologię ilościowej oceny ryzyka, która została ukierunkowana głównie na ocenę zagrożenia wybuchem na stanowiskach pracy. Metodologia oparta jest na zasadach bezpieczeństwa funkcjonalnego.

W dniach 5–10 września 2010 roku odbyło się w japońskiej Jokohamie VIII Międzynarodowe Sympozjum Zwalczania Wybuchów Przemysłowych – w wersji anglojęzycznej pełna nazwa brzmi: International Symposium on Hazard, Prevention and Mitigation of Industrial Explosions (w skrócie ISHPMIE).

Artykuł przedstawia podstawy metodologii oceny ryzyka poważnej awarii przemysłowej będącej adaptacją do warunków polskich metodologii ARAMIS opracowanej w ramach projektu realizowanego w V Programie Ramowym UE. Metodologia zawiera dwa podstawowe elementy: identyfikację referencyjnego scenariusza zdarzeń i identyfikację ryzyka poważnej awarii. Artykuł jest wynikiem realizacji I etapu projektu VI.B.09 „Opracowanie metod i narzędzi zintegrowanego zarządzania ryzykiem zawodowym, społecznym i środowiskowym dla zagrożeń stwarzanych przez awarie przemysłowe” stanowiącego element Programu Wieloletniego „Poprawa bezpieczeństwa i warunków pracy”.

Artykuł przedstawia podstawy metodologii oceny ryzyka poważnej awarii przemysłowej będącej adaptacją do warunków polskich metodologii ARAMIS opracowanej w ramach projektu realizowanego w V Programie Ramowym UE. Metodologia zawiera dwa podstawowe elementy: identyfikację referencyjnego scenariusza zdarzeń i identyfikację ryzyka poważnej awarii. Artykuł jest wynikiem realizacji I etapu projektu VI.B.09 „Opracowanie metod i narzędzi zintegrowanego zarządzania ryzykiem zawodowym, społecznym i środowiskowym dla zagrożeń stwarzanych przez awarie przemysłowe” stanowiącego element Programu Wieloletniego „Poprawa bezpieczeństwa i warunków pracy”.

Cząstki ciała stałego o rozmiarach mniejszych od 100 nm (nanometrów) są nowością w nauce i technice. W praktyce są to cząstki metali lub specjalnych odmian węgla (np. nanorurki). Znajdują zastosowania w medycynie, kosmetologii, konserwacji żywności, a ilość zastosowań rośnie. Nanocząstki mają właściwości palne i wybuchowe. Artykuł przedstawia przegląd wyników wykonanych w światowych laboratoriach badań palności i wybuchowości nanocząstek.