Pierwsze urządzenia przeciwwybuchowe w osłonie ognioszczelnej wg wymagań normy PNE-17:1929 poddawane były jedynie badaniu wytrzymałości mechanicznej ciśnieniem statycznym oraz kontroli wymiarów szczelin ognioszczelnych. Dopiero norma PN-57/E-08101 wprowadziła wymagania przeprowadzania prób wybuchowych, rozpatrując niezależnie obydwa warunki bezpieczeństwa osłony ognioszczelnej: wytrzymałość mechaniczną na ciśnienie wybuchu (określone w normie) oraz sprawdzenie zabezpieczenia przed przeniesieniem się wybuchu.

Wraz z rozwojem świadomości zagrożeń wybuchem rozwijały się metody oceny urządzeń w wykonaniu przeciwwybuchowym. Wynikające z badań nad właściwościami wybuchowymi mieszanin gazów metody oceny odpowiednich konstrukcji ewoluowały wraz z rozwijającym się rynkiem urządzeń przeciwwybuchowych. Powstawały odpowiednie przepisy krajowe, zastąpione później normami technicznymi, zawierające konkretyzację wymagań i metod badawczych. Pamiętając, że bezpieczeństwo przeciwwybuchowe wywodzi się z górnictwa, przyjmujemy za rzecz oczywistą, że pierwsze polskie normatywne wymagania techniczne dotyczyły właśnie górnictwa węglowego.

Śledząc rozwój metod badawczych urządzeń przeciwwybuchowych oraz normalizację z tym związaną, można zauważyć, że bezpieczeństwo przeciwwybuchowe wywodzi się z górnictwa. To właśnie rozwiązania techniczne w zakresie bezpieczeństwa przeciwwybuchowego po raz pierwszy zastosowane w górnictwie, były podstawą – punktem wyjścia do opracowania podobnych rozwiązań dla przemysłu chemicznego.