Pierwsze urządzenia przeciwwybuchowe w osłonie ognioszczelnej wg wymagań normy PNE-17:1929 poddawane były jedynie badaniu wytrzymałości mechanicznej ciśnieniem statycznym oraz kontroli wymiarów szczelin ognioszczelnych. Dopiero norma PN-57/E-08101 wprowadziła wymagania przeprowadzania prób wybuchowych, rozpatrując niezależnie obydwa warunki bezpieczeństwa osłony ognioszczelnej: wytrzymałość mechaniczną na ciśnienie wybuchu (określone w normie) oraz sprawdzenie zabezpieczenia przed przeniesieniem się wybuchu.

Zgodnie z normą urządzenia nieelektryczne oznaczają głównie urządzenia mechaniczne. Zakres środków zapobiegających wybuchowi i zabezpieczających przed wybuchem stosowanych w odniesieniu do urządzeń mechanicznych różni się od zakresu środków stosowanych w odniesieniu do urządzeń elektrycznych.

W Barcelonie koniecznie było zastosowanie dwóch obudowanych wciągarek przemysłowych typu SH400 (o udźwigu do 400 kg lub 5 osób) zgodnych z normą EN 81, z dwoma poziomami wyładunkowymi dającymi dostęp do dwóch 60-metrowych zbiorników LNG (rys. 1 i 2). Co więcej, urządzenie musiało nadawać się do instalacji w strefie 2, dla grupy IIB i klasy temperaturowej T3 (rys. 3). Głównym przeznaczeniem urządzenia było umożliwienie bezpiecznego dostępu pracowników serwisu i konserwacji do instalacji, a także transportowanie urządzeń i materiałów na wysokości 38 m i 48 m.

Dobór osłon ognioszczelnych jest procesem złożonym, który powinien uwzględniać zarówno wymagania instalacji użytkownika, jak i ograniczenia wynikające z zastosowanej aparatury/urządzeń.