Dnia 1 lipca 2012 r. została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/18/UE z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie kontroli zagrożeń poważnymi awariami związanymi z substancjami niebezpiecznymi, zmieniająca, a następnie uchylająca dyrektywę Rady 96/82/WE, zwana Dyrektywą Seveso III [1]. Jest to już trzecia dyrektywa dotycząca przeciwdziałania poważnym awariom przemysłowym i ograniczania ich skutków, nie licząc jednej dyrektywy zmieniającej.

Cyfrowa rzeczywistość mająca kluczowe znaczenie zarówno dla naszego społeczeństwa, jak i gospodarki w znacznym stopniu uzależniona jest od aplikacji, systemów i innych rozwiązań informatycznych. Wraz z rosnącą zależnością od technologii informatycznych wzrasta również liczba oraz „atrakcyjność” cyberataków, których efektem mogą być realne i bardzo rozległe zniszczenia nie tylko w przestrzeni cyfrowej, lecz również w fizycznej infrastrukturze i konkretnym majątku ludzi, przedsiębiorstw i państwa.

W ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy Polski Komitet Normalizacyjny opublikował dwie normy dotyczące klasyfikacji przestrzeni, w których może wystąpić zagrożenie wybuchem. Pierwszą z nich jest norma PN-EN 60079-10-2:2015-06 dotycząca przestrzeni, w której zagrożenie wynika z obecności palnego pyłu, druga, PN-EN 60079-10-1:2016-02, odnosi się do gazowych atmosfer wybuchowych. O ile w pierwszej z wymienionych norm, w odniesieniu do poprzedniej edycji, wprowadzono jedynie drobne zmiany techniczne, zmiany o charakterze edycyjnym, a także rozszerzenia zawartych informacji, o tyle w normie dotyczącej gazów wprowadzono istotne zmiany o charakterze technicznym. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie najważniejszych zmian zawartych w normie PN-EN 60079-10-1 oraz omówienie metodyki klasyfikacji przestrzeni zagrożonych wybuchem.