Autor omawia prace we wszystkich komitetach technicznych IEC zajmujących się przygotowaniem norm z zakresu bezpieczeństwa przeciwwybuchowego, które miały miejsce w latach 2012/2013

W ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy Polski Komitet Normalizacyjny opublikował dwie normy dotyczące klasyfikacji przestrzeni, w których może wystąpić zagrożenie wybuchem. Pierwszą z nich jest norma PN-EN 60079-10-2:2015-06 dotycząca przestrzeni, w której zagrożenie wynika z obecności palnego pyłu, druga, PN-EN 60079-10-1:2016-02, odnosi się do gazowych atmosfer wybuchowych. O ile w pierwszej z wymienionych norm, w odniesieniu do poprzedniej edycji, wprowadzono jedynie drobne zmiany techniczne, zmiany o charakterze edycyjnym, a także rozszerzenia zawartych informacji, o tyle w normie dotyczącej gazów wprowadzono istotne zmiany o charakterze technicznym. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie najważniejszych zmian zawartych w normie PN-EN 60079-10-1 oraz omówienie metodyki klasyfikacji przestrzeni zagrożonych wybuchem.

Techniki zabezpieczeń stosowane w elektrycznych urządzeniach przeciwwybuchowych stały się podwaliną pod zabezpieczania w pozostałych rodzajach wyrobów, takich jak urządzenia nieelektryczne czy systemy ochronne. Już w pierwszych normach traktujących o konstrukcji i wymaganiach dotyczących urządzeń przeciwwybuchowych jako jeden ze znanych rodzajów urządzeń określano urządzenia budowy wzmocnionej (np. pierwsza Polska norma PN-E 17:1929). Wraz z rozwojem wiedzy w zakresie awaryjności rozwiązań technicznych oraz uwzględnianiem metod probabilistycznych bezpieczeństwo przeciwwybuchowe uzupełniono o odporność na uszkodzenia (awarie).