Każda awaria przemysłowa niesie ze sobą możliwość wystąpienia poważnych konsekwencji z punktu widzenia strat ludzkich, środowiskowych czy też finansowych. Historia wielkich katastrof przemysłowych uczy pokory i jednocześnie wskazuje na konieczność prowadzenia ciągłego procesu doskonalenia rozwiązań i praktyk stosowania różnego rodzaju środków redukcji ryzyka. W ten trend dość dobrze wpisują się dyrektywy SEVESO, wprowadzane w życie przez Parlament Europejski już od 1982 roku. W bieżącym 2015 roku czeka nas wejście w życie dyrektywy 2012/18/UE (SEVESO III), która kontynuuje ścieżkę zarządzania bezpieczeństwem przemysłowym w oparciu o zarządzanie ryzykiem. Jest to próba odpowiedzi na rzeczywiste wyzwania, które związane są z utrzymującą się w czasie na stałym poziomie liczbą poważnych awarii przemysłowych na terenie Unii Europejskiej. W Preambule do tego dokumentu wyczytać można bardzo ważne stwierdzenie dotyczące konieczności podwyższenia poziomu ochrony zakładów przemysłowych, ze szczególnym naciskiem na zapobieganie poważnym awariom z wykorzystaniem najlepszych dostępnych praktyk.

W ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy Polski Komitet Normalizacyjny opublikował dwie normy dotyczące klasyfikacji przestrzeni, w których może wystąpić zagrożenie wybuchem. Pierwszą z nich jest norma PN-EN 60079-10-2:2015-06 dotycząca przestrzeni, w której zagrożenie wynika z obecności palnego pyłu, druga, PN-EN 60079-10-1:2016-02, odnosi się do gazowych atmosfer wybuchowych. O ile w pierwszej z wymienionych norm, w odniesieniu do poprzedniej edycji, wprowadzono jedynie drobne zmiany techniczne, zmiany o charakterze edycyjnym, a także rozszerzenia zawartych informacji, o tyle w normie dotyczącej gazów wprowadzono istotne zmiany o charakterze technicznym. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie najważniejszych zmian zawartych w normie PN-EN 60079-10-1 oraz omówienie metodyki klasyfikacji przestrzeni zagrożonych wybuchem.

Na etapie koncepcyjnym możliwe jest prowadzenie działań pozwalających na zwiększenie poziomu bezpieczeństwa oraz na optymalizację kosztów związanych z bezpieczeństwem.